Në datën 14 tetor 2021 stafi i qendrës Streha mbajti një takim në Bashkinë e Krujës.
Në takim ishin të pranishëm 6 psikologë dhe 3 anëtarë të stafit të shërbimeve sociale të Bashkisë Krujë. Në fokus të këtij takimi ishin sfidat që hasin të rinjtë dhe adoleshentët LGBTI+ në ambjentet e shkollës si për shembull bullizmi, izolimi emocional dhe stresi psikologjik dhe si psikologët mund të ndërhyjnë për të lehtësuar këto vështirësi të personave LGBTI+.
Në takim u diskutua gjithashtu për rolin e psikologëve dhe të punonjësve social në përmirësimin e klimës në shkollë dhe në promovimin e të drejtave të personave LGBTI+
Ky takim u zhvillua në kuadër të zbatimit nga Qendra Streha, të projektit “’Fuqizimi i kapaciteteve të profesionistëve në mbrojtjen e personave LGBTI+ nga dhuna dhe diskriminimi’’, me mbështetjen financiare të Programit të Granteve të Vogla të Komisionit për Demokraci të Ambasadës së Shteteve të Bashkuara të Amerikës në Tiranë.
Pikërisht në momentin që mendoja se isha në fundin e gjithçkaje, u vura në kontakt me qendrën STREHA. Në fillim u stepa, pasi nuk mendoja se do kishte një strehë për mua, apo për të gjithë ne “të përzënët nga parajsa”.
U ambjentova shpejt me menyrën se si funksiononte gjithçka dhe kjo mënyre më bëri të jem akoma dhe më mirë me veten dhe me të tjerët. Të gjithë janë tepër mbështetës për menyrën se si une dua të njoh veten, duke mos lënë pa përmendur këtu ndihmën e psikologes, që është aty për mua kurdo që unë kam nevojë.
Përpos ndihmës që marr në aspektet psikosociale, jam i ndihmuar edhe në nevojat e tjera, që në pamje të parë mund të duken jo-bazike, por janë tejet të rendësishme, aq më tepër për mua që tashmë po përpiqem të “shëroj” veten prej gjithë atyre traumave dhe situatave që më kanë shoqëruar që nga fëmijëria.
Këtu i gjithë stafi është i aftë dhe tepër përkrahës e ndihmues.
Tashmë kam plane për të ardhmen që të rifiloj një universitet nga e para, aty ku unë mund të bëj më të mirën time, me qëllim që më pas të mund të ndihmoj dhe unë komunitetin tim, që të mos kalojnë ato çfarë kalova unë.
Tashmë po mësoj dhe një gjuhë të tretë të huaj, e cila për mua më parë do kishte qenë e pa mundur, dhe kjo më jep edhe më shumë mundësi për të ardhmen.
Këtu ndihem tepër mirë dhe vërtetoj se atë lëmshin që kisha me jetën time çdo ditë nga pak, po e zgjidh duke pasur njerëz mbështetës afër meje janë pikërisht këta njerëz që bëjnë më të mirën e mundshme për të më suportuar, përkrahur dhe ndihmuar konkretisht në çdo aspekt të jetës time.
Ndërkohë që më parë mendoja se unë dhe pesimizmi e dëshpërimi kishim lindur për njëri-tjetrin, tani shoh se gjithçka ka ndryshuar për mirë dhe e kam më të lehtë për të parë jetën me optimizëm.
E gjitha kjo më jep fuqinë të pranoj veten për këtë që jam, ndryshe nga më parë që mendoja vetëm për identitetin tim të gabuar, i fryrë nga perceptimet e shoqërisë dhe ato çfarë më kishin mësuar.
Tashmë u them dhe miqve të rinj që njoh, se nëse kërkojnë ndihmë, do kenë se si të ndihmohen, ashtu siç mua po më ndihmon STREHA.
Ky manual është përgatitur në kuadër të zbatimit nga Qendra Streha, të projektit «Fuqizimi i kapaciteteve të profesionistëve në mbrojtjen e personave LGBTI+ nga dhuna dhe diskriminimi», me mbështetjen financiare të Programit të Granteve të Vogla të Komisionit për Demokraci të Ambasadës së Shteteve të Bashkuara të Amerikës në Tiranë.
Pikëpamjet e shprehura në këtë dokument reflektojnë qëndrimet e Qendres Streha dhe të ekspertëve të cilët kanë kontribuar dhe nuk pasqyrojnë domosdoshërsisht pozicionin e Ambasadës Amerikane në Tiranë.
Streha shpreson që manuali të jetë lehtësisht i integrueshëm në punën e profesionistëve dhe është e gatshme t’ju asistojë në lidhje me pyetje që mund të keni mbi shërbimet pranuese.
Të jetosh në Shqipëri për të gjithë është e vështirë, aq më tepër këto vitet e fundit. Të jesh pjesë e komunitetit LGBTI është akoma më e vështirë duke qenë se unë vi nga një fshat në periferi, ku akoma menatliteti është i një shekulli të kaluar dhe ku gratë ende mbajnë barra drush mbi shpinë.
Gjithë kohës aty ku isha, mendoja se isha ndryshe dhe në fakt isha ndryshe nga të gjithë. Jo se une e shikoja veten të tillë, por dhe të tjerët ma evidentonin të qënurit ndryshe duke përdorur fjalë me konotacion ofendues për mua.
Imagjino nje djal 12-13 vjec që akoma nuk e di se cili është dhe se çfarë pëlqen, t’i thonë çdo ditë të jetës së tij që ti je ndryshe dhe duke e pyetur përse je si femër, pse dukesh si “pederast” dhe fjalë të tilla pambarimisht.
Imagjino sërish këtë djalë që kudo ku shkon, bullizohet nga të tjerët dhe nga moshatarët e tij vetëm se ai është pak më “femëror” se të tjeret. Gjatë gjithë kësaj periudhe unë isha konfuz me gjithçka, pasi askush nuk më linte të mendoja apo të thoja se kush isha, pasi të gjithë me kishin etiketuar tashmë si “pederasti i fshatit”.
Gjatë gjimnazit quhesha si miu i bibliotekës, por të paktën kjo më pëlqente, sepse kisha plane dhe ëndrra. Nuk më bezdisnin më shumë, pasi isha unë ai që u bëja detyrat apo i ndihmoja në provime.
Më pas vi në Tiranë, ku u përballa me një realitet pak më pranues ose le te themi një realitet menefregist, nga të tjeret dhe nga unë për ta, problemi qëndronte në Fakultet, kur pedagogu me etiketoi si ai i Lezbosit* dhe kështu vazhdoi të më ndjek etiketimi nga i gjithë auditori.
Më pas u përballa me problematika të ndryshme që nuk i kisha imagjinuar më parë, pasi unë e kisha imagjinuar Tiranën si “tokën e premtuar”.
U përballa me përbuzjen e parë në punë pasi nuk isha “i fortë mjaftueshëm“ që të kryeja punet që më jepnin eprorët.
E gjithë situata po përkeqësohej. U përballa dhe me vështiresi të tjera ku familja nuk më ndimonte dot me shpenzimet e jetesës në Tiranë, ku siç e dimë të gjithë jetesa është tejet e shtrenjtë për një student që akoma nuk është profilizuar diku.
Gjithë kjo periudhë më bëri që unë të kaloja në depresion dhe të mos mendoja më për asgjë. Të mos kisha më shpresa apo plane për të ardhmen.
Gjithmonë mendoja se isha i vetëm dhe nuk ishte dikush aty për mua të më pranonte ashtu siç unë jam, për të më mbështetur për ëndrrat, apo planet e mia dhe që nuk do të më gjykonte për atë që isha.
Mendoja se të ishe gej do të ishte mëkat apo një problem mendor i imi, por më pas pash që ka dhe të tjerë si unë dhe njoha më shumë njerëz të rinj. Sërish ata ishin aty vetëm për pak, sa për të më treguar që nuk isha ndryshe se isha gej.
Qendra Streha kërkon një trainer/e i cili do të drejtojë disa sesione në lidhje me rritjen e ndërgjegjësimit të komunitetit LGBTI+ për të drejtat e tyre.
Hyrje
Qendra Streha në kuadër të projektit “Rritja e ndërgjegjësimit për të drejtat dhe përmirësimi i situatës ligjore dhe psiko – sociale të personave LGBTI + që jetojnë në zona të thella dhe rurale të Shqipërisë.”, pjesë e skemës së granteve të projektit “Fuqizimi i individëve dhe komuniteteve të margjinalizuara mbi të drejtat e njeriut dhe qasjen në drejtësi”, i financuar nga Agjensia Austriake e Zhvillimit dhe i zbatuar nga UNDP në bashkëpunim me Ministrinë e Drejtësisë, kërkon të punësojë një trainer/e i cili do të realizojë sesione informuese mbi të drejtat e grupeve të margjinalizuara me në fokus komunitetin LGBTI si dhe do të rrisë ndërgjegjësimin e pjesëmarrësve.
Informacion për Qendrën Streha
“Streha” është qendra e parë rezidenciale në Shqipëri që i vjen në ndihmë komunitetit LGBTI+ përmes shërbimit konkret tranzitor për të gjithë të rinjtë LGBTI+, 18-29 vjeç, që hasin dhunë, diskriminim dhe nevojë për strehim për shkak të orientimit të tyre seksual apo identitetit gjinor. “Streha” ofron edhe shërbime për fuqizimin dhe integrimin e individëve LGBTI+.
Informacion për projektin
Projekti “Rritja e ndërgjegjësimit për të drejtat dhe përmirësimi i situatës ligjore dhe psiko – sociale të personave LGBTI + që jetojnë në zona të thella dhe rurale të Shqipërisë” synon përmirësimin e aksesit në drejtësi të të rinjve të grupeve të margjinalizuara me një fokus të vecantë tek komuniteti LGBTI. Objektivi i përgjithshëm i projektit është “Fuqizimi dhe përmirësimi i aksesit në drejtësi për të rinjtë e komunitetit LGBTI+, duke identifikuar dhe eliminuar pengesat që lidhen me këtë process.”
Rezultatet e pritshme të këtij projekti janë:
30 të rinjë të komunitetit LGBTI+ dhe grupeve të tjera të margjinalizuara, do të informohen mbi legjislacionin që i mbron nga dhuna dhe diskriminimi dhe do të njihen me shërbimet për ta.
30 të rinjë të komunitetit LGBTI+ do të ndihmohen me ofrimin e shërbimeve ligjore.
Në kuadër të këtij projekti, traineri/ja do të asistojë në kryerjen e sesioneve informuese mbi të drejtat dhe situatën e aksesit në drejtësi të të rinjve që janë pjesë e grupeve të margjinalizuara me fokus të vecantë tek komuniteti LGBTI+.
Përgjegjësitë e trainerit/es
Në kuadër të këtij projekti, traineri/ja do jetë përgjegjës për realizimin e detyrave të mëposhtme:
Së bashku me koordinatorin e projektit dhe juristin do të përgatisi sesionet për rritjen e ndërgjegjësimit për të drejtat.
Do marrë pjesë në sesionet informuese që do të zhvillohen në qytetin e Shkodrës, Durrësit dhe Vlorës.
Përgjegjësitë e Qendrës Streha
Të identifikojë të rinjtë pjesëmarrës në sesionet informuese.
Të lehtësojë mbarëvajtjen e punës së ekspertit ligjorë dhe të ndërmjetësojë kontaktin e parë me përfituesit e mundshëm të projektit.
Kualifikimet
Diplomë në shkenca juridike ose shkenca sociale,
Të ketë përvojë si trainer/e në fushën e të drejtave të njeriut, përvojë pune në shoqërinë civile dhe të jetë i/e njohur me mënyra te advokimit dhe lobimit
Të ketë eksperiencë në punën me komunitetin LGBTI+
Të paktën 3 vjet përvojë pune relevante.
Njohje shumë të mirë të Ligjit 10 221 “Për Mbrojtjen nga Diskriminimi”, Ligjit 9669 “Për Masa ndaj Dhunës në Marrëdhëniet Familjare” dhe çështje të tjera ligjore relevante për vlerësimin e situatës.
Të ketë eksperiencë në ofrimin e shërbimit ligjorë grupeve të ndryshme të marxhinalizuara.
Të jetë i/e aftë të respektojë afatet kohore dhe t’iu qëndrojë korrekt atyre.
Të jetë fleksibel dhe tu përgjigjet nevojave të organizatës kontraktuese.
Të njohë mirë gjuhët Shqip dhe Anglisht.
Koha e zhvillimit të projektit: 12 Muaj
Dorëzimi i aplikimeve
Kandidatët e interesuar duhet të dërgojnë me e-mail dokumentet e mëposhtme: a) letër interesi në Anglisht, b) cv në Anglisht
Dorëzimi i aplikimeve duhet të bëhet ne adresën strehalgbt@gmail.com, brenda datës 01.10.2020.
It has been months since I left my family, but every time I remember those moments my flesh growls. I remember as if it happened yesterday when my brother discovered my sexual orientation from some texts and decided to expose me openly in front of everyone, but I did not give him this opportunity.
At 4 o’clock in the morning I left the house without saying goodbye.
I had never heard of the Shelter and I did not know it existed, but I knew a community organization I had contacted before, I asked them for help and they directed me to the “Streha” without any question. The only thing I knew was that this place I was heading to was a shelter. I felt a sense of warmth when I heard this name because in those moments what I needed was a shelter, a home to feel safe and know that I would not be left on the streets.
It was a long way until I arrived at Streha , I was on a bus full of people, I could not stop the tears, I cried all the way until I was so tired that I could not even cry anymore. After many hours I finally arrived in Tirana and met with the staff of Streha. After some very uncomfortable questions, they took me to the Shelter. After I met all the other beneficiaries there, they showed me my bed and where I would sleep that night. I was so tired, I fell asleep even though it was too early. I was so exhausted …
The next day that feeling of waking up in an unknown place suddenly increased my anxiety and I started to feel very stressed, but after I remembered what had happened the day before and why I was there, I was very grateful and felt lucky to have a place to sleep. Everyone was organized to go to the pool. I still felt like I was among strangers and I did not know anyone there. It usually takes me a long time to adjust, especially since I also have social anxiety, but everyone was so calm and patient with me, as if they were allowing me to take my time.
I already had cut all my connections with my family. I did not check my phone and I just wanted to be alone. I missed my mother and I knew that she was very worried but I also knew inside that as soon as my brother told her, she would not miss me anymore. I decided to turn on my cell phone and I saw a lot of threatening calls and messages from my brother and many, many other horrible things, but I did not have the patience to continue with this drama. I decided to distance myself from the family completely and only when I felt ready to speak would I respond . The only thing that mattered to me now was my life.
I began counseling sessions, I worked hard with myself and after a few weeks I was ready to talk.
My family called me and they said they would come to meet me in Tirana and talk. I was certainly not ready but I just wanted this part of me that was left hostage to be free. With the help of the shelter staff, I felt ready to face my parents. My brother was also there and I was only answering those questions I wanted to answer. I was under so much pressure to go back to their house, but I was determined and it was not even an alternative for me.
I said goodbye to my parents and went back to the Shelter, I felt so light, so relaxed, and I never wanted to lose that feeling.
After a lot of work with myself I felt I was ready to go out and look for a job. Working for me was not something new, I had worked long hours in the family business since I was 12 years old.
Looking for work with the staff of the Shelter, we stayed late until we found some alternatives, made some copies of my CV and the next day I sent them to these places. I waited for answers for a few days and was not getting anything. Then, I started to feel so bad about myself that I was close to giving up and not looking for work at all. With the help of the staff who pushed me so hard to not give up, I found work in a call-center, where I met two very special people for me and we became friends from day one.
Months after my departure for the shelter, I felt the need to come out openly to my mother. To that time I had a good relationship only with my mother. I had written a letter in which I had expressed everything, after many attempts I read this letter to her on a phone call. My tears were flowing and my voice was shaking. When I was close to the end of the letter, my mother interrupted me and told me that my orientation does not matter, that I will always be her son. At that moment I burst into tears even more. It was the happiest day of my life.
Now I am free to be myself, now I am independent, now I can live free. All that I have today is thanks to the Streha and the Streha staff. If it were not for Streha, I would not have had a place to stay, I would not have had all the opportunities that were opened to me during the time I was there. I do not even want to think about what would have happened to me if it had not been for Streha.
To learn more about Streha, please visit our Facebook page and feel free to contact us on our social media accounts.
Tashmë isha i shkëputur nga familja totalisht, nuk kontrolloja celularin dhe kisha nevojë të rrija vetëm. Më mungonte mamaja dhe e dija se është shqetësuar shumë, por që brenda vetes e dija se sapo t’i tregonte vëllai, asaj s’do i mungoja më.
Vendosa të ndez celularin dhe shoh shumë thirrje dhe mesazhe kërcënuese nga vëllai dhe shumë e shumë gjëra të tjera, por që nuk kisha durim që të vazhdoja me këtë dramë, vendosa të distancohem nga familja përfundimisht dhe vetem kur te ndihem gati të flas do te pergjigjem.
E vetmja gjë që kishte rëndësi për mua tani ishte jeta ime, fillova të bëja seanca këshillimi që na mundësonte “Streha” t’i bënim falas. Po punoja shumë me veten dhe pas disa javësh isha gati që të flisja sërish me familjen.
Më merr familja ime dhe do vinin të më takonin ne Tiranë dhe të bisedonim. Unë sigurisht që nuk isha gati, por thjeshtë doja që kjo pjesë që më kishte mbetur peng të mbaronte.
Me ndihmën e stafit të Strehës, ndihesha gati dhe arrita të ballafaqohem me prindërit, vëllai fatmirësisht nuk kishte treguar gjë dhe unë përgjigjesha vetëm për ato pyetje që doja. Më është bërë aq shumë presion që të kthehesha, por unë isha i vendosur dhe kthimi në familje dhe në jetën time të mëparshme as që ishte një alternativë për mua. Përshendetem me prindërit dhe kthehem në Strehë , ndihesha aq i lehtësuar, aq i qetë saqë s’doja ta humbisja këtë ndjenjë.
Pas shumë kohësh dhe punë me veten u ndjeva që jam gati të dal dhe të kërkoj për punë. Puna për mua nuk ishte diçka e re, kisha punuar me orare të stërzgjatura në biznesin e familjes që nga mosha 12 vjeçare.
Duke kërkuar me stafin e Strehës punë, ndenjëm deri vonë derisa gjetëm disa alternativa, bëmë disa kopje të CV-së time dhe të nesërmen aplikova në këto vende. Prita përgjigjje për disa ditë dhe nuk po merrja asnjë, fillova të ndihem keq për veten, saqë isha gati të hiqja dore dhe të mos kërkoja punë fare. Me ndihmën e stafit që më shtynin aq fort që të mos hiqja dorë, gjej punë në një call-center, ku takoj dy persona shumë të vecantë për mua dhe që bëhemi miq që nga dita e parë.
Muaj pas ikjes sime, e ndjej nevojën që të dalë hapur tek mamaja, në atë kohë vetëm me mamanë kisha raportet në rregull, kisha shkruajtur një letër në të cilën kisha shprehur gjithçka, pas shumë përpjekjesh lexoj këtë letër gjersa flasim ne celular, mua po më rridhnin lotët dhe me dridhej zeri, gjersa po përfundoja së lexuari, mamaja më ndërpret dhe më thotë se nuk ka rëndësi orientimi im, unë gjithmonë do jem djali i saj, në atë moment unë shpërtheva në lot edhe më shumë, ishte momenti më i lumtur i jetës sime.
Tani jam i lirë të jem vetvetja, tani jam i pavarur, tani mund të jetoj i lirë.
Të gjitha këto që i kam sot, janë falë Strehës dhe stafit të saj. Nëse s’do të ishte Streha, unë s’do të kisha një vend ku të qendroja, s’do kisha të gjithë mundësitë që më janë ofruar gjatë kohës që isha aty dhe as nuk dua ta mendoj se çdo të kishte ndodhur me mua dhe me jetën time.
Qendra Streha po kërkon një punonjës/e për pozicionin e Menaxher/e Rasti.
Në vijim dokumenti i plotë me kërkesat dhe detyrimet për aplikantët e interesuar.
Aplikimet pranohen deri më: 5 Tetor 2020 në adresën: strehalgbt@gmail.com.
Qendra Streha kërkon të punësojë një Menaxher/e Rastesh për shërbimin rezidencial që është i hapur 24 orë në mbështetje të komunitetit LGBT në Shqipëri.
Detyrat e Menaxherit/es së Rasteve
Monitorimin e aktiviteteve lidhur me aftësimin për jetën të përfituesve.
Menaxhimin e rastit sipas planit të miratuar nga ekipi multi-disiplinar.
Mbajtja dhe plotësimi i protokollit gjatë orarit përkatës të punës, duke pasqyruar aktivitetet.
Pjesëmarrja gjatë realizimit të aktiviteteve social-kulturore së bashku me përfituesit.
Raportimi/referimi i realizimit të aktiviteteve të planit të ndihmës së përkujdesit ndaj përfituesit.
Pjesëmarrje në ekipin multidisiplinar në varësi të rastit.
Kushte për të interesuarit
Të ketë mbaruar studimet e arsimit të lartë (Evidencë të paktën e diplomës Bachelor, preferohen personat që kanë studiuar në Fakultetet e Shkencave Sociale, në degët Punë Sociale ose Psikologji).
Të ketë njohuri shumë të mira të gjuhës angleze si dhe njohuri kompjuterike.
Të ketë aftësi shumë të mira komunikuese dhe të tregojë vullnet për të punuar në grup.
Të ketë njohuri rreth vështirësive me të cilat përballet komuniteti LGBT.
Preferohet të ketë eksperiencë të mëparshme pune me komunitetin LGBT.
Të jetë i/e gatshëm të punojë edhe në turne dhe me orar fleksibël gjatë fundjavave.
Të mos jetë në të kaluarën i/e dënuar me vendim të formës së prerë.
U bënë muaj që kur u largova nga familja, por sa herë që kujtoj ato momente më rrënqethet mishi. Më kujtohet si sot kur vëllai zbuloi orientimin tim seksual dhe vendosi të më nxjerrë hapur para të gjithëve, por un nuk ja dhashë këtë mundësi dhe në orën 4 të mëgjesit u largova nga shtëpia pa u pëshëndetur me askënd.
Nuk kisha dëgjuar asnjëherë për Strehën si organizatë dhe nuk e dija që egzistonte, por njihja një organizatë tjetër të komunitetit që i kisha kontaktuar edhe më herët, kërkova ndihmë tek ta dhe me drejtuan për tek Streha pasi dëgjuan mbi rastin tim.
Ndjeva një ndjenjë ngrohtësie që kur dëgjova këtë emër, sepse në ato momente ishte pikërisht një strehë ajo për çfarë kisha nevojë, një shtëpi ku të ndihesha i sigurt dhe të mund të jetoja pa u detyruar të fshihem nga pjesëtarët e tjerë.
Ishte rrugë e gjatë deri sa arrita në “Strehë”. Isha në një autobuz plot me njerëz dhe s’po mundesha t’i ndalja dot lotët. Kam qarë gjatë gjithë rrugës deri sa isha aq i lodhur saqë s’mund as të qaja më.
Pas shumë orësh më në fund arrita në Tiranë dhe takohem me stafin e “Strehës”. Pas disa pyetjeve shumë të parehatshme dhe ndjenjës së sikletit, kuptova që kisha përfituar statusin e përfituesit. Pasi futemi në Strehë takoj të gjithë përfituesit e tjerë dhe me tregojnë shtratin tim dhe se ku do flija atë natë. Unë aq i lodhur sa isha, bie të fle edhe pse ishte shumë herët. Isha i rraskapitur…
Të nesërmen ajo ndjenja e të zgjuarit në një vend të panjohur papritur më rriti ankthin dhe nisa të ndjehesha shum keq, por pasi mu kujtua se ç’kishte ndodhur një ditë më parë dhe pse isha aty, isha shumë falenderues dhe ndihesha me fat që kisha një vend ku të flija.
Ishte verë, kështu që të gjithë ishin organizuar që të shkonim në pishinë, ndërsa unë akoma ndihesha sikur isha mes të huajsh dhe nuk njihja askënd aty. Kisha frikë se do më duhej shumë kohë që të përshtatem, sidomos pasi kam dhe ankth social, mirëpo të gjithë ishin shumë të qetë dhe të duruar me mua, sikur po më lejonin që të merrja kohën time për tu integruar.
Tashmë isha shkëputur nga familja fare, nuk kontrolloja më celularin dhe vetëm kisha nevojë të rrija vetëm, më mungonte shumë mamaja dhe e dija se sa e shqetësuar duhet të ishte, por që brenda vetes e dija gjithashtu se sapo ti tregonte vëllai mbi orientimin tim seksual, asaj nuk do t’i mungoja më.
Vendosa të ndez celularin dhe shoh shumë thirrje dhe mesazhe kërcënuese nga vëllai dhe shumë e shumë gjëra të tjera, por që nuk kisha durim që të vazhdoja me këtë dramë, vendosa të distancohem nga familja përfundimisht dhe vetëm kur të ndihesha plotësisht gati, do të flisja me ta…
Personat homoseksualë apo transgjinorë mund të mbajnë distancë nga prindërit e tyre për sa më gjatë të jetë e mundur, pra jovetëm gjatë adoleshencës, pasi iu është dashur shumë kohë për të kuptuar sesi ndjeheshin me veten. Me fjalë të tjera, të rinjtë gej, lezbike dhe biseksualë apo transgjinor shpesh e kuptojnë që në moshë të re që ndihen “ndryshe”, por mund t’iu duhen vite para se t’iu japin një emër këtyre ndjenjave.
Gjithashtu është me rëndësi të përmendet se shumica e fëmijëve apo të rinjve LGBTI+ që vendosin të dalin hapur tek prindërit e tyre kanë vuajtur në fshehtësi frikën e mospranimit apo refuzimit nga prindi dhe pjestarë të tjerë të familjes.
Duke qenë se jetojnë në një shoqëri që paragjykon ose është homofobike, atyre iu duhet kohë që të arrijnë të ndërgjegjësohen dhe të pranojnë seksualitetin e tyre.
Pse fëmija im është gej, lezbike, biseksual apo transgjinor? Prindërit shpesh e bëjnë këtë pyetje për një sërë arsyesh: ata mund të jenë të mërzitur për humbjen e imazhit të krijuar për fëmijën e tyre; ata ndjehen sikur kanë vepruar gabim diku; mendojnë se dikush “e bëri” fëmijën e tyre homoseksual; ose mendojnë që ka një arsye biologjike të homoseksualitetit. Disa prindër tronditen dhe e mohojnë faktin që fëmija i tyre është homoseksual. Mund të mendojnë se fëmijën e tyre e kanë bërë homoseksual të tjerë. Koncepti se homoseksualët rekrutojnë është tërësisht i gabuar. Askush nuk mund të bëjë askënd gej, lesbike, biseksual apo transgjinor.
Fëmija duhet ta ketë ditur se ishte i tillë për një kohë të gjatë. Asnjë person apo grup njerëzish nuk “e konvertoi” fëmijën.
Pse prindërit e kanë të vështirë të përshtaten me seksualitetin e fëmijës? Frika që çdo prind mund të ndjejë është produkt i kulturës sonë paragjykuese. Homofobia është shumë e përhapur në shoqërinë ku jetojmë. Prandaj dhe nuk është e lehtë të çrrënjoset lehtësisht nga ndërgjegja jonë. Për sa kohë që homofobia ekziston, çdo person gej dhe familjar i personave gej, lezbike, biseksual apo transgjinor do të ketë frikë dheshqetësime shumë reale dhe të logjikshme.
Për çdo prind do të ishte shumë ndihmuese të përqendroheshin tek ajo çka fëmija ka nevojë më shumë në atë moment të caktuar, pra mirëkuptim dhe dashuri.
A duhet prindi të këshillohet me një psikolog ose psikiatër? Asnjë prind nuk duhet të këshillohet me një terapist me shpresën se do të ndryshojë orientimin seksual apo identitetin gjinor të fëmijës. Orientimi seksual apo identiteti gjinor nuk është një sëmundje e cila duhet “kuruar”, por një ekzistencë normale.
Por ka situata kur mund të jetë e dobishme që prindi të konsultohet me persona të cilët kanë përvojë në çështjet familjare, orientimin seksual apo identitetin gjinor.
Theksojmë edhe një herë, që personat gej shpeshherë kanë probleme të pranojnë veten dhe identitetin e tyre seksual. Në kushte të tilla refuzimi edhe nga prindi apo familja mund të jetë një gjëndje e rrezikshme emocionale.
